Μια αποτίμηση των βουλευτικών εκλογών

Οι φετινές βουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν υπό το φόντο της πιο βάρβαρης και ισοπεδωτικής επίθεσης που έχει δεχθεί το λαϊκό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες. Ο λόγος για τον οποίο αυτές κλήθηκαν τόσο εσπευσμένα, ήταν η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και η ανάδειξη ενός νέου αστικού κόμματος σε κυβέρνηση έτσι ώστε να συνεχίσει αυτό που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση στη μέση, δηλαδή η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Όπως ήταν φυσικό, η αυταρχική επιβολή όλων των πακέτων μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια παρά τις λαϊκές αντιστάσεις, προκάλεσαν απίστευτα μεγάλη φθορά στην εικόνα του και για αυτό η εκλογική του καταγραφή ήταν τόσο χαμηλή. Ενδεικτικό ήταν ότι έχασε κόσμο ακόμα και σε περιοχές όπου παραδοσιακά ήταν «κάστρα» του, όπως για παράδειγμα η Πάτρα. Η ΝΔ από την άλλη, παρά το γεγονός ότι έπαιξε με έντεχνο τρόπο ένα λαϊκίστικο παιχνίδι δημιουργίας εντυπώσεων χρεώθηκε και αυτή σε αρκετά μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι ψήφισε "ναι" σε όλα τα παραπάνω μέτρα. Αυτό φαίνεται από το ότι αναδείχθηκε μεν πρώτο κόμμα, αλλά τα ποσοστά της κινήθηκαν υπερβολικά χαμηλά, συνιστώντας ήττα για την ίδια. Η τόσο μεγάλη πτώση των δύο αυτών κομμάτων, σε βαθμό που και τα δύο μαζί να μην μπορούν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, σηματοδότησε και το τέλος ενός φαινομένου από το οποίο η Ελλάδα έπασχε χρόνια, του δικομματισμού, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει και κάτι το υπερβολικά ελπιδοφόρο για το κίνημα και το μέλλον μας.

Ένα κομμάτι των χαμένων ψήφων των δύο «μεγάλων» κομμάτων αναμφισβήτητα πήγε σε σχηματισμούς όπως αυτοί του Κουβέλη, του Καμμένου και της Ντόρας, με πιο αξιοσημείωτη την καταγραφή του Καμμένου όπου κατάφερε, με μια δίχως πολιτική ουσία ρητορεία, να συγκεντρώσει το 10% των ψήφων και του Κυβέλη που με 5% κατάφερε να μπει στη βουλή. Τα υπόλοιπα μικρομάγαζα των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έμειναν εκτός βουλής με πολύ μικρά ποσοστά και χωρίς να καταφέρουν να σηματοδοτήσουν επί της ουσίας τίποτα για την συνέχεια των εξελίξεων.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ θίγοντας ένα ζήτημα για το οποίο κατηγορούνταν εδώ και πολλά χρόνια η αριστερά, αυτό της διακυβέρνησης του τόπου, κατάφερε να κάνει εκπληκτική άνοδο φτάνοντας το 17% και βγαίνοντας δεύτερο κόμμα. Βέβαια αυτό δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει λυτρωτικό για την αριστερά κανείς κατά την γνώμη μας, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει διατεθειμένος να πάει κόντρα σε τίποτα από όσα είναι σκληρά συνδεδεμένα με την πολιτική που ασκείται σήμερα, δηλαδή την ΕΕ και το ευρώ, αντιθέτως μένει σε μια αντιμνημονιακή ρητορεία χωρίς κανένα συγκεκριμένο φιλολαϊκό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Έτσι, δεν μπορεί σε κανένα βαθμό να παίξει τον ρόλο του στιβαρό αντίπαλου δέους μέσα στη βουλή, στην οποία οι πολιτικοί-ιδεολογικοί συσχετισμοί δείχνουν συντριπτικά αρνητικοί για τις κινηματικέ δυνάμεις. Σε αυτή την μάχη των συσχετισμών μέσα στη βουλή, το ΚΚΕ δείχνει να μην ενδιαφέρεται να λάβει μέρος, καθώς από τις δηλώσεις του και από τη στάση του θα έλεγε κανείς ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου επιλέγοντας για μια ακόμη φορά να διαχωριστεί από τους πάντες και τα πάντα προσπαθώντας να συντηρήσει δυνάμεις.

Αυτό το οποίο, παρ’ όλα αυτά είναι το πιο δυσοίωνο και μαύρο, είναι η είσοδος στη βουλή της χρυσής αυγής. Αυτοί που στην κατοχή συνεργάζονταν με τους Γερμανούς δολοφονώντας ανθρώπους που ήθελαν τον τόπο τους ελεύθερο και αγωνίζονταν για αυτό, αυτοί που στη Χούντα συνεργάζονταν με τους βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ, αυτοί οι οποίοι ευαγγελίζονται το έθνος ενώ είναι οι ίδιοι ρουφιάνοι που ήθελαν να το πουλήσουν στις πιο κρίσιμες στιγμές του, αυτοί που τώρα εμφανίζονται αγανακτισμένοι δήθεν από την «κακή» λειτουργία του κράτους ενώ τόσο χρόνια τα είχαν κάνει πλακάκια με τους μπάτσους και όλους τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτή είναι η χρυσή αυγή. Το γεγονός ότι έπεισε τόσο κόσμο αποκρύπτοντας το παρελθόν της και τις ιδεολογικές της καταβολές και κατάφερε να μπει στη βουλή, είναι σίγουρα ήττα για το κίνημα και την αριστερά. Η αλήθεια γύρω από το αν οι φασίστες θα διώξουν το μνημόνιο ή θα λύσουν το μεταναστευτικό είναι μία. ΟΧΙ. Αυτό το οποίο θα κάνουν είναι να αποτελέσουν το μακρύ χέρι του κράτους στον δρόμο τρομοκρατώντας και καταστέλλοντας τον κόσμο στις κινητοποιήσεις όπως άλλωστε ιστορικά έκαναν τέτοιου είδους ομάδες.

Βέβαια όλοι αυτή η άνοδος της άκρας δεξιάς σε συνδυασμό με την στασιμότητα και την μαλθακότητα της αριστεράς (όχι σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής, αλλά σε πραγματικό επίπεδο κινήματος) συνιστούν σκληρή ιδεολογική μετατόπιση του κόσμου προς τα δεξιά και ήττα, καθώς από τη μια δυσχεραίνει τους όρους με τους οποίους ο λαός μπορεί να διεκδικεί κυρίως στο επίπεδο του δρόμου και από την άλλη συντηρητικοποιεί ακόμα περισσότερο την κοινωνία.

Παρ’ όλα αυτά, αυτό που πιστεύουμε ως ΘΡΑΥΣΗ είναι ότι οι νίκες και η ιστορία γράφονται στο δρόμο. Το λαϊκό κίνημα κατάφερε να ανακάμψει σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές και αυτό πρέπει να κάνει και τώρα με μαζικό ανυποχώρητο αγώνα διαρκείας!