Αποτελέσματα Φοιτιτικών Εκλογών για το 2012 Επιστήμης Υλικών

	Ψήφοι	Ποσοστό %
ΠΑΣΠ	72	33%
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ	45	21%
ΘΡΑΥΣΗ	37	17%
ΠΚΣ	29	13%
ΚΡΑΜΑ-ΕΑΑΚ	22	10%
Λευκά	2	1%
Άκυρα	12	5%
Σύνολο	219	100%

         Εμείς από τη μεριά μας ευχαριστούμε τους φοιτητές της επιστήμης υλικών για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στην Θραύση δίνοντας της την ευκαιρία να συνεχίζει τον δύσκολο αλλά ανυποχώρητο αγώνα. Να διεκδικεί δηλαδή καθημερινά τα δικαιώματα του κάθε φοιτητή προτάσσοντας την συλλογικότητα έναντι του ατομικισμού και τον πελατειακών σχέσεων, γιατί μόνο έτσι πετυχαίνουμε νίκες.

Είμαστε εδώ, Δεν τα παρατάμε, Συνεχίζουμε να παλεύουμε!           

Το καλύτερο μέλλον εξασφαλίζεται από τους συλλογικούς αγώνες του παρόντος

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές γίνονται στο φόντο της επίθεσης σε εκπαίδευση και σε εργασία από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με ΝΔ και ΛΑΟΣ. Η πολιτική αυτή πρέπει να ανατραπεί και μάλιστα ο μόνος τρόπος για να γίνει είναι μέσα από τα κινήματα. Είναι μία μάχη που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι  και οι φοιτητές και ιδιαίτερα η γενιά μας. Έχουμε επίσης την επίγνωση πως μια τέτοια πολιτική στοχοθεσία δεν αναμένουμε να εφαρμοσθεί από κάποια από τις υπάρχουσες θεσμικές μορφές, αλλά πως μπορεί να επιβληθεί μονάχα με την δύναμη των αγώνων μας, και από ένα μαχητικό κίνημα. Το πάγωμα της εφαρμογής του νόμου της Διαμαντοπούλου, άλλωστε δείχνει ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι για εμάς συνδικαλιστικές εκλογές οι οποίες πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο πολιτικοποιημένες και δεν έχουν σχέση με τις βουλευτικές εκλογές.  

                Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο και με αυτή την πολιτική πρόταση καλούμε τους φοιτητές της Επιστήμης Υλικών στις 16 Μαϊού να στηρίξει και να ενισχύσει το σχήμα της ΘΡΑΥΣΗς, που συμμετάσχει στα ΕΑΑΚ.

Η εκλογική ενίσχυση της ΘΡΑΥΣΗς, και σε αυτό θέλουμε να  είμαστε καθαροί, δεν έχει ανταλλακτική αξία στα χέρια μας. Δεν είναι ψήφος που πωλείται, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης φιαλών ουίσκι, δεν είναι ψήφος υπόσχεσης σημειώσεων ή ακόμα περισσότερο “βοηθείας για το μάθημα με το καλό κονέ που έχω”. Αντίθετα ψήφος στη ΘΡΑΥΣΗ σημαίνει:

1^ον Ένα καθαρό μαύρο στην βάρβαρη πολιτική της εξαθλίωσης που μας έχουν επιβάλει οι πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων και τους πολιτικούς τους εκφραστές μέσα στο πανεπιστήμιο (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ).

2^ον Γιατί δεν είμαστε αυτοί που την επόμενη μέρα θα κοιτάξουν να εξαργυρώσουν την ψήφο σε καρέκλες, κομπρεμί κλπ. Άλλωστε καλούμε τον κόσμο να ψηφίζει με ασταύρωτα ψηφοδέλτια και προσπαθούμε να έχουμε όσο το δυνατό μαζικό ψηφοδέλτιο προκειμένου να σπάμε αυτή ακριβώς αυτή τη λογική και γενικότερα τη λογική της ατομικής εκπροσώπησης. Έτσι κι αλλιώς, ζητούμενο για το φοιτητικό κίνημα είναι την επ’ αύριο κιόλας των εκλογών, το ξέσπασμα κινηματικών διαδικασιών για την ανατροπή τόσο του νομοσχεδίου της Διαμαντοπούλου όσο και της αντιλαικής επίθεσης συνολικότερα.

3^ον Μία πάλη ενάντια στην εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, στις καθηγητικές αυθαιρεσίες και την πειθάρχηση των φοιτητών.

4^ον Γιατί έχουμε πάρει διαζύγιο τόσο από την αριστερά του “μη χείρον βέλτιστο” και του κοινοβουλευτικού τύπου αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΡΕΝ) όσο και από την αριστερά της ήττας, και των κλειστών επιτροπών ενίσχυσης του κόμματος που καταλήγουν να διασπούν τους συλλόγους (ΚΚΕ/ΠΚΣ). Γιατί έχουμε πάρει διαζύγιο από κομματικά γραφεία και θέλουμε η πολιτική να παράγεται από τον ίδιο τον κόσμο σε ανοιχτές διαδικασίες.

Με αυτή την έννοια και με αυτούς τους στόχους καλούμε τους φοιτητές αφενός να γυρίσουν την πλάτη στους πολιτικούς φορείς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που το μόνο που έχουν να προσφέρουν στην νεολαία είναι η ανεργία, η λιτότητα, η καταστολή και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Αφετέρου να εκφράσουν την οργή και αγανάκτηση τους όχι μέσω της ακίνδυνης επιλογής όπως έχει αποδειχθεί αυτού της αποχής/ λευκού/άκυρου άλλα αυτή η οργή να εκφραστεί μέσα από τις  πραγματικά κινηματικές δυνάμεις.

Γιατί δε θέλουμε να είμαστε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες!

Μια αποτίμηση των βουλευτικών εκλογών

Οι φετινές βουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν υπό το φόντο της πιο βάρβαρης και ισοπεδωτικής επίθεσης που έχει δεχθεί το λαϊκό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες. Ο λόγος για τον οποίο αυτές κλήθηκαν τόσο εσπευσμένα, ήταν η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και η ανάδειξη ενός νέου αστικού κόμματος σε κυβέρνηση έτσι ώστε να συνεχίσει αυτό που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση στη μέση, δηλαδή η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Όπως ήταν φυσικό, η αυταρχική επιβολή όλων των πακέτων μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια παρά τις λαϊκές αντιστάσεις, προκάλεσαν απίστευτα μεγάλη φθορά στην εικόνα του και για αυτό η εκλογική του καταγραφή ήταν τόσο χαμηλή. Ενδεικτικό ήταν ότι έχασε κόσμο ακόμα και σε περιοχές όπου παραδοσιακά ήταν «κάστρα» του, όπως για παράδειγμα η Πάτρα. Η ΝΔ από την άλλη, παρά το γεγονός ότι έπαιξε με έντεχνο τρόπο ένα λαϊκίστικο παιχνίδι δημιουργίας εντυπώσεων χρεώθηκε και αυτή σε αρκετά μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι ψήφισε "ναι" σε όλα τα παραπάνω μέτρα. Αυτό φαίνεται από το ότι αναδείχθηκε μεν πρώτο κόμμα, αλλά τα ποσοστά της κινήθηκαν υπερβολικά χαμηλά, συνιστώντας ήττα για την ίδια. Η τόσο μεγάλη πτώση των δύο αυτών κομμάτων, σε βαθμό που και τα δύο μαζί να μην μπορούν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, σηματοδότησε και το τέλος ενός φαινομένου από το οποίο η Ελλάδα έπασχε χρόνια, του δικομματισμού, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει και κάτι το υπερβολικά ελπιδοφόρο για το κίνημα και το μέλλον μας.

Ένα κομμάτι των χαμένων ψήφων των δύο «μεγάλων» κομμάτων αναμφισβήτητα πήγε σε σχηματισμούς όπως αυτοί του Κουβέλη, του Καμμένου και της Ντόρας, με πιο αξιοσημείωτη την καταγραφή του Καμμένου όπου κατάφερε, με μια δίχως πολιτική ουσία ρητορεία, να συγκεντρώσει το 10% των ψήφων και του Κυβέλη που με 5% κατάφερε να μπει στη βουλή. Τα υπόλοιπα μικρομάγαζα των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έμειναν εκτός βουλής με πολύ μικρά ποσοστά και χωρίς να καταφέρουν να σηματοδοτήσουν επί της ουσίας τίποτα για την συνέχεια των εξελίξεων.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ θίγοντας ένα ζήτημα για το οποίο κατηγορούνταν εδώ και πολλά χρόνια η αριστερά, αυτό της διακυβέρνησης του τόπου, κατάφερε να κάνει εκπληκτική άνοδο φτάνοντας το 17% και βγαίνοντας δεύτερο κόμμα. Βέβαια αυτό δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει λυτρωτικό για την αριστερά κανείς κατά την γνώμη μας, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει διατεθειμένος να πάει κόντρα σε τίποτα από όσα είναι σκληρά συνδεδεμένα με την πολιτική που ασκείται σήμερα, δηλαδή την ΕΕ και το ευρώ, αντιθέτως μένει σε μια αντιμνημονιακή ρητορεία χωρίς κανένα συγκεκριμένο φιλολαϊκό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Έτσι, δεν μπορεί σε κανένα βαθμό να παίξει τον ρόλο του στιβαρό αντίπαλου δέους μέσα στη βουλή, στην οποία οι πολιτικοί-ιδεολογικοί συσχετισμοί δείχνουν συντριπτικά αρνητικοί για τις κινηματικέ δυνάμεις. Σε αυτή την μάχη των συσχετισμών μέσα στη βουλή, το ΚΚΕ δείχνει να μην ενδιαφέρεται να λάβει μέρος, καθώς από τις δηλώσεις του και από τη στάση του θα έλεγε κανείς ότι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου επιλέγοντας για μια ακόμη φορά να διαχωριστεί από τους πάντες και τα πάντα προσπαθώντας να συντηρήσει δυνάμεις.

Αυτό το οποίο, παρ’ όλα αυτά είναι το πιο δυσοίωνο και μαύρο, είναι η είσοδος στη βουλή της χρυσής αυγής. Αυτοί που στην κατοχή συνεργάζονταν με τους Γερμανούς δολοφονώντας ανθρώπους που ήθελαν τον τόπο τους ελεύθερο και αγωνίζονταν για αυτό, αυτοί που στη Χούντα συνεργάζονταν με τους βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ, αυτοί οι οποίοι ευαγγελίζονται το έθνος ενώ είναι οι ίδιοι ρουφιάνοι που ήθελαν να το πουλήσουν στις πιο κρίσιμες στιγμές του, αυτοί που τώρα εμφανίζονται αγανακτισμένοι δήθεν από την «κακή» λειτουργία του κράτους ενώ τόσο χρόνια τα είχαν κάνει πλακάκια με τους μπάτσους και όλους τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτή είναι η χρυσή αυγή. Το γεγονός ότι έπεισε τόσο κόσμο αποκρύπτοντας το παρελθόν της και τις ιδεολογικές της καταβολές και κατάφερε να μπει στη βουλή, είναι σίγουρα ήττα για το κίνημα και την αριστερά. Η αλήθεια γύρω από το αν οι φασίστες θα διώξουν το μνημόνιο ή θα λύσουν το μεταναστευτικό είναι μία. ΟΧΙ. Αυτό το οποίο θα κάνουν είναι να αποτελέσουν το μακρύ χέρι του κράτους στον δρόμο τρομοκρατώντας και καταστέλλοντας τον κόσμο στις κινητοποιήσεις όπως άλλωστε ιστορικά έκαναν τέτοιου είδους ομάδες.

Βέβαια όλοι αυτή η άνοδος της άκρας δεξιάς σε συνδυασμό με την στασιμότητα και την μαλθακότητα της αριστεράς (όχι σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής, αλλά σε πραγματικό επίπεδο κινήματος) συνιστούν σκληρή ιδεολογική μετατόπιση του κόσμου προς τα δεξιά και ήττα, καθώς από τη μια δυσχεραίνει τους όρους με τους οποίους ο λαός μπορεί να διεκδικεί κυρίως στο επίπεδο του δρόμου και από την άλλη συντηρητικοποιεί ακόμα περισσότερο την κοινωνία.

Παρ’ όλα αυτά, αυτό που πιστεύουμε ως ΘΡΑΥΣΗ είναι ότι οι νίκες και η ιστορία γράφονται στο δρόμο. Το λαϊκό κίνημα κατάφερε να ανακάμψει σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές και αυτό πρέπει να κάνει και τώρα με μαζικό ανυποχώρητο αγώνα διαρκείας! 

ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΡΕΜΙΑΣ, ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Παρατηρούμε ότι τα 2 τελευταία χρόνια η κυβέρνηση με την στήριξη της ΕΕ και του ΔΝΤ εφαρμόζουν μία πολιτική η οποία δυσκολεύει όλο και περισσότερο τη ζωή του μέσου Έλληνα εργαζόμενου. Εφαρμόζοντας μέτρα όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης και οι περικοπές των κρατικών δαπανών στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας, η κυβέρνηση κατάφερε να αναιρέσει όλα τα κεκτημένα του λαϊκού κινήματος των τελευταίων δεκαετιών. Παρά τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων, που εφαρμόζονταν όλο αυτό το διάστημα το ελληνικό χρέος εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται μη εξυπηρετήσιμο και να αναγγέλλονται συνεχώς νέα μέτρα που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή την φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας.

Η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε τέτοια λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση όπου αρκετές φορές αυτή οδήγησε σε σκληρά πολιτικά γεγονότα στο πεδίο του δρόμου (κίνημα πλατειών, απεργιακές κινητοποιήσεις κ.α) τα οποία κατάφερναν με ένα τρόπο να προκαλούν κοινωνική αναταραχή και ως ένα βαθμό να δημιουργούν τριγμούς στο πολιτικό σύστημα και να το αποσταθεροποιούν. Όλες αυτές οι κινήσεις αγανάκτησης του κόσμου έδειξαν ότι οι εκφραστές αυτής της πολιτικής δεν έχουν πλέον καμία νομιμοποίηση σε επίπεδο κοινωνίας. Με άλλα λόγια όλοι αυτοί που από τη μία πετούσαν αντιμνημονιακές κορώνες (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρα κ.λ.) για να κερδίσουν τις εντυπώσεις, αλλά από την άλλη ψήφιζαν υπέρ στην καταδίκη των επόμενων γενεών της χώρας, έχασαν όπως ήταν επόμενο, την εμπιστοσύνη του κόσμου.

            Ακριβώς λοιπόν επειδή η κυβέρνηση αυτή την στιγμή δεν έχει καμία νομιμοποίηση από τον κόσμο να συνεχίσει την ίδια πολιτική, καθώς το πολιτικό κόστος που θα είχε αν το έκανε θα ήταν τέτοιο που θα οδηγούσε σε εξεγερσιακά φαινόμενα, έχουν κληθεί οι βουλευτικές εκλογές τις 6^ης Μάη. Στόχων αυτών, που τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται από την ασκούμενη πολιτική, είναι η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και η ανάδειξη ενός νέου πολιτικού εκφραστή αυτών των συμφερόντων σε κυβέρνηση. Δηλαδή η εκλογή ενός κόμματος που να μπορεί να φέρει τα επόμενα μνημόνια με τους λιγότερους δυνατούς τριγμούς σε επίπεδο κοινωνίας.

            Όπως ήταν φυσικό, η αυταρχική επιβολή όλων των πακέτων μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια παρά τις λαϊκές αντιστάσεις, προκάλεσαν απίστευτα μεγάλη φθορά στην εικόνα του και για αυτό φαίνεται τόσο πεσμένο από άποψη ποσοστών στις επερχόμενες εκλογές. Η ΝΔ από την άλλη, παρά το γεγονός ότι ψήφισε και αυτή με τη σειρά της «ναι» σε όλα τα παραπάνω μέτρα, δείχνει να καταφέρνει να κρατιέται πιο ψηλά από το ΠΑΣΟΚ στα εκλογικά της ποσοστά, παίζοντας με έντεχνο τρόπο ένα λαϊκίστικο παιχνίδι δημιουργίας εντυπώσεων και έτσι δεν χρεώνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό το ότι στήριζε και θα στηρίζει την ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική. Παρ’ όλα αυτά κανένα από τα δύο κόμματα δεν δείχνει ικανό αυτή τη στιγμή να κερδίσει την αυτοδυναμία στις εκλογές (πολύ πιθανό να μην σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε σε περίπτωση συνεργασίας τους). Αποτέλεσμα της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν να προκληθούν φθορές και στο εσωτερικό τους οι οποίες οδήγησαν στην δημιουργία μικρομάγαζων από «διαφωνούντες» ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες (βλέπε Ντόρα, Κουβέλη, Καμμένο, Κατσέλη κ.λ.). Η δημιουργία αυτών των μικρομάγαζων είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια ενσωμάτωσης των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από το ισχύον πολιτικό σύστημα, γύρω από μια ίδια επί της ουσίας πολιτική κατεύθυνση καθώς όλα αυτά τα κόμματα δεν διαχωρίζονται σε κανένα βαθμό από την πολιτική των μητρικών τους κομμάτων, πέρα από τις αντιμνημονιακές κορώνες που μπορεί να βγάζουν για να αιτιολογήσουν επί ης ουσίας την ίδια τους την ύπαρξη και την διάσπαση από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

            Ένα από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής το οποίο θα επικαθορίσει και σε μεγάλο βαθμό, κατά την γνώμη μας, την συνέχεια σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο είναι η σύγχυση που έχει προκληθεί στον κόσμο, κυρίαρχα από το γεγονός ότι έπεσαν οι μάσκες του δικομματισμού και φάνηκε ξεκάθαρα ότι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και όποιος άλλος κολαούζος τους, δεν είναι τα λαϊκά κόμματα που εκφράζουν την βούληση του κόσμου. Η σύγχυση αυτή σε συνδυασμό με το πρόβλημα της φτώχειας και της περιθωριοποίησης μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, κυρίως αυτά των μεταναστών, έχουν δώσει την ευκαιρία και στα κοπρόσκυλα της άκρας δεξιάς και της Χρυσής Αυγής να παίξουν το ρόλο του αυτόκλητου προστάτη των κατοίκων αυτών των περιοχών που αντιμετωπίζουν πιο έντονα αυτά τα προβλήματα. Η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιώντας πρακτικές τύπου «σκούπα σε μετανάστες και ανθέλληνες», ποντάροντας στην τρομοκράτηση και το φόβο του κόσμου έχει καταφέρει να αυξήσει αρκετά τα ποσοστά της σε βαθμό που να μπορεί να μπει στη βουλή.

            Σχετικά με την αριστερά, ο ρόλος που διαδραμάτισε στα πολιτικά δρόμενα των τελευταίων 2 χρόνων ήταν λειψός και αναντίστοιχος της συγκυρίας για ακόμα μια φορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη διαρκή επίκληση στην ενότητα και μόνον και το ΚΚΕ με την συνεχή ιδεολογική επίκληση στη λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία χωρίς να δίνει λύση στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου, δεν κατάφεραν σε κανένα βαθμό να φέρουν το λαϊκό κίνημα σε θέση ισχύος απέναντι σε αυτά που ετοιμάζουν και να θέσουν αναχώματα και αντιστάσεις. Ωστόσο η λαϊκή δυσαρέσκεια οδήγησε αρκετά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας να στραφούν προς την αριστερά, περισσότερο ως κίνηση διαμαρτυρίας παρά ως συνειδητή επιλογή, ανεβάζοντας τα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το άσχημο για την επίσημη αριστερά είναι σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται από την ίδια την ήττα του λαϊκού κινήματος και όχι από την ανάκαμψή του.

            Εμείς από τη μεριά μας, πιστεύουμε ότι οι εκλογές δεν θα πρέπει να είναι αυτές που θα εκτονώσουν και να καταλαγιάσουν την οργή του κόσμου, αλλά θα πρέπει ο κόσμος να μείνει στον αγώνα και να βάλει τους όρους για την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής στο επίπεδο του δρόμου με μαζικό λαϊκό κίνημα.